Wystarczająco dobre mamy żyją własnym życiem...

" Czy jest coś złego w tym, że chcemy być najlepszymi matkami? Oczywiście, że nie. To naturalne, że kochamy swoje dzieci do szaleństwa i staramy się zrobić, co w naszej mocy, żeby były szczęśliwe. Jednak wizja bycia najlepszą matką nie może nam wszystkiego przesłaniać. A już na pewno nie powinna prowadzić do tego, że zamiast żyć swoim życiem, wypełniamy cały swój świat życiem dziecka. To nie służy ani jemu, ani nam... "

Fragment książki „Luz. I tak nie będę idealna”, Tatiana Mindewicz-Puacz

W zupełności podzielam tę opinię. Na bazie własnych doświadczeń i czynionych na przestrzeni życia obserwacji  stało się dla mnie oczywiste, że nie trzeba wcale być idealną matką by dobrze wychować swoje dzieci. Wystarczy być wystarczająco dobrą.  A to oznacza, że wystarczająco dobra mama  kocha, dba o swoje dzieci, wiele daje, reaguje ale jednocześnie dba o siebie i akceptuje swoje niedoskonałość. Zauważam, że wiele mam ma z tym problem. Nie potrafią przestać... i niemalże do końca życia żyją życiem swoich często jakże już dorosłych dzieci /jakby nie dostrzegały , że one są już dorosłe i samodzielne/ . I nadal usilnie starają się zdobyć "palmę" IDEALNEJ matki. Często nie dostrzegając nawet , że ich dorosłe dzieci wcale nie są tym zachwycone albo, że zwyczajnie te matki  wykorzystują.  Osobiście uważam, że wystarczająco dobre mamy podobnie jak wystarczająco dobre dorosłe córki  i dorośli synowie powinni żyć własnym życiem i winni potrafić się tym cieszyć. Nasze relacje z dziećmi ewoluują. Nasze pociechy stają się dojrzałymi dorosłymi . Zrobiłyśmy jako matki co było do zrobienia,  pora zaakceptować, że stały się dorosłe, że same odpowiadają za swoje czyny, zachowania czy podjęte decyzje życiowe. Nadszedł czas by wycofać się  i pozwolić im wyjść spod naszych skrzydeł i żyć tak jak tego chcą.  A my w ramach "nadmiaru wolnego czasu" może, zajmijmy się bardziej sobą? Może, zadbajmy o to by mieć własne życie?  Bo jak podpowiada mi doświadczenie wiele z nas zwyczajnie go niema... gdzieś po drodze w ferworze zatroskania o innych jakoś  się ono nam zagubiło.  Nadszedł czas by je odnaleźć .