I co teraz ?

 

A co gdy już ugrzęzłaś w toksycznej relacji? 

Najczęściej próbujesz walczyć i chcesz wygrać ze swoim toksykiem? To błąd. Przestań grać w jego grę. Przestań odgrywać rolę jaką on ci wyznaczył w waszej relacji. Wstań i wyjdź. Inaczej, albo będziesz jego ofiarą, albo będziesz wolna. Wybór oczywiście należy do ciebie.  Myślisz, że gdy pokażesz mu czarno na białym jego błędy, to on się przyzna, a jak udowodnisz mu jego kłamstwa, to przeprosi,  a gdy wskażesz mu jego toksyczne zachowania i powiesz jak bardzo cię krzywdzą i ranią, to on się zmieni. Otóż  NIE...nie zmieni się, co najwyżej go rozsierdzisz. Muszę cię rozczarować. Toksyk nie szuka prawdy /a już w żadnym wypadku o sobie/. Nie szuka rozwiązania. Nie szuka porozumienia. Szuka winnego. I zgadnij kto nim zawsze będzie?  Ty. To ty będziesz "zbyt wrażliwa" albo "histeryczką". To ty "źle zrozumiałaś", "masz zakrzywiony obraz rzeczywistości",  "prowokujesz", "wyolbrzymiasz", "przekręcasz",  jesteś "nieogarnięta". "Jeśli to cię uraziło, to musisz mieć poważne problemy ze sobą", itp. Nieważne jak bardzo masz rację. Nieważne ile masz dowodów. W jego historii zawsze będziesz tą złą i powodem zła. Więc przestań tracić energię na walkę, której nie możesz wygrać. Przestań udowadniać, że "nie jesteś wielbłądem". Przestań marnować oddech na tłumaczenie oczywistości. Przestań próbować naprawiać kogoś, kto uważa, że to ty jesteś zepsuta, bo on sobie nie ma nic do zarzucenia. Z toksyczną osobą nie wygrasz dyskusji. Nie wygrasz argumentami. Nie wygrasz faktami. Im więcej się tłumaczysz, tym więcej dajesz toksykowi amunicji, której możesz być pewna użyje przeciwko tobie. Im bardziej się bronisz, tym bardziej jesteś winna. Im więcej mu zarzucasz tym bardziej go wkurzasz. Manipulujący tobą toksyk ostatecznie sprawia, że zaczynasz wątpić w samą siebie, w swoją wartość, w swoje zdrowe zmysły.  Czujesz się nieważna, niemądra, nieładna. Wszystko, co robisz, oceniane jest źle… Masz tylko jeden sposób na wygraną - wstać i wyjść. Bez dyskusji. Bez tłumaczeń. Bez pożegnań. W tym przypadku zwycięstwem jest odmowa udziału w jego grze. Musisz jednak mieć świadomość, że rozstanie z toksycznym partnerem może być trudne i bolesne. Trzeba się do tego przygotować. Kluczowe jest zadbanie o swoje bezpieczeństwo i wsparcie emocjonalne. Bo toksyczny parter często nie akceptuje rozstania i może chcieć odzyskać kontrolę nad tobą. Próbując wzbudzić w tobie poczucie winy, oskarżając cię o zrujnowanie wszego związku. Często idealizując przeszłość, okazując skruchę i obiecując poprawę..."obiecanki cacanki a głupiemu radość". Innymi słowy stosując stare triki manipulacyjne, które już znasz...

Dlaczego...

 

Wiele osób zastanawia się, dlaczego toksyczne relacje powtarzają się w ich życiu. Czy to kwestia przypadku?Przyciąganie toksycznych ludzi nie jest kwestią przypadku,  powody tkwią często w naszej psychice, a kluczem do zmiany jest zrozumienie tych mechanizmów. Prawda jest taka, że zdrowa, spełniona osoba nie będzie przyciągać kogoś, kto jest np. niezrównoważony emocjonalnie. Osoby, które nie przepracowały swojego bólu, swoich ran emocjonalnych, traum i szukają potwierdzenia swojej wartości w oczach innych, często stają się łatwym łupem a co za tym ofiarami manipulatorów, narcystycznych partnerów wszelkiej maści toksyków.

Najczęstsze powody przyciągania toksycznych osób to:

1. Niskie poczucie własnej wartości: osoby, które nie czują się wystarczająco dobre, częściej akceptują toksyczne zachowania i je usprawiedliwiają.

2. Brak wyraźnych granic: nieumiejętność stawiania granic sprawia, że ludzie nadużywają naszej dobroci i cierpliwości.

3. Nieświadome powielanie wzorców z dzieciństwa: jeśli dorastaliśmy w atmosferze braku akceptacji, możemy szukać podobnych sytuacji w dorosłym życiu.

4. Skłonność do nadmiernego poświęcenia się dla innych: toksyczni ludzie wyczuwają i wykorzystują naszą gotowość do pomocy.

5. Zbyt duża empatia: empatyczne osoby przyciągają tych, którzy chcą zrzucić na nich swoje problemy.

Kluczem do zmiany jest praca nad sobą, wyznaczanie granic i świadome budowanie zdrowych relacji. 

Jeśli...

 

O milczeniu można dobrze i źle ...

 

Pamiętam dowcip o chłopcu, który tak długo nie mówił, że jego rodzice myśleli, że jest niemową, aż nagle podczas obiadu spytał: "A gdzie jest kompot?"… Na co rodzice zdziwieni: Synku, to ty mówisz?! Dlaczego wcześniej się nie odzywałeś?, No bo zawsze był.  Ta dykteryjka dość zabawnie pokazuje, że niektórzy wypowiadają słowa tylko wtedy, gdy są naprawdę niezbędne. Dobrze jest sobie czasem pomilczeć, ale... Milczenie, milczeniu nierówne. Bowiem może być świadomym odseparowaniem się od kogoś, z kim nie chcemy mieć do czynienia, albo może być obroną przed czyimś atakiem. Milczenie pozwala nam zachować godność, okazać szacunek i respekt, ale też potrafi być formą wywyższania się nad innymi, formą okrutnej pogardy. Powstrzymywanie się od komunikacji  dla niektórych osób staje się mechanizmem radzenia sobie. Dla innych jest sposobem na wyrządzenie krzywdy. Karanie ciszą to technika manipulacji - polegająca na celowym ignorowaniu ofiary lub odmowie komunikacji. Manipulator stosujący tego rodzaju zachowanie ma na celu wywołanie u ofiary poczucia winy, niepokoju i zależności. Dodajmy, że jeżeli osoba używa milczenia, aby kogoś ukarać, zemścić się lub sprawować kontrolę lub władzę nad nim, to tego typu zachowanie jest formą znęcania się emocjonalnego. Milczenie może też być stosowane jako forma odrzucenia społecznego,  to najczęstsza forma ostracyzmu. Bywa też reakcją na gwałtowne emocje, niebezpieczeństwo, czy strach. Oczywiście milczenie to nie zawsze  odgrodzenie się, czy wrogość. Ludzie milczą też z potrzeby ciszy czy głębszego, duchowego przeżycia, albo też z niepewności, nieśmiałości, z ustawienia się w gorszej pozycji niż inni, z nieoswojenia, z obawy, że nie mają nic mądrego czy ciekawego do powiedzenia, lub mają akurat chwile, dni lub okres, kiedy po prostu nie chce im się mówić . Albo milczą z wielkiego, dojmującego doznania, że przeżywają coś bardzo emocjonalnego, czego jeszcze nie potrafią ogarnąć rozumiem i potrzebują to przemyśleć, przetrawić.  Wobec powyższego można chyba rzec, że  mówienie, podobnie jak milczenie, może być gestem zarówno odwagi, jak i strachu czy niepewności... i dużo mówi o nas samych. 

Anthony de Mello, którego bardzo lubię, powiedział kiedyś, że świat byłby całkiem inny, gdyby ludzie nauczyli się siedzieć i milczeć. Mówił też: "Jeśli kochasz prawdę, bądź miłośnikiem milczenia"... ciągle ćwiczę tę umiejętność :) Wszak nie bez przyczyny wszystkie praktyki, które uczą podstawowych umiejętności interpersonalnych zwierają w sobie praktykę milczenia i przebywania w ciszy... 

Dobrze jest wiedzieć...

 Dobrze jest mieć świadomość, że nasze relacje nie są przypadkowe, lecz mają głęboki sens. Czasem wydaje się, że mamy pecha do np. mało wspierających, niedojrzałych, emocjonalnie niedostępnych czy przemocowych partnerów. Jednak to nie pech nas prześladuje, ale nieświadomie powielany wzorzec z dzieciństwa. To piętno matczynej i ojcowskiej rany. To pięto rany odrzucenia. Wszystko co nas obecnie boli ma swoje źródło tam, gdzie zaczęliśmy tworzyć w swojej głowie /i układzie nerwowym/ obraz siebie, innych ludzi, relacji, tego co dla nas możliwe... czyli w dzieciństwie. Zazwyczaj poślubiamy kogoś, kto wyzwoli w nas każde nieszczęście , jakiego doświadczyliśmy w dzieciństwie. Kiedy wchodzimy w relację z drugą osobą, dzieje się to na dwóch poziomach.  Na jednym poziomie czujemy pociąg. Osoba jest dla nas atrakcyjna, zabawna, dobrze się z nią spędza czas, mamy wspólne zainteresowania.  Ta warstwa jest istotna, ale pod spodem kryje się coś jeszcze. I tu pojawia się wspomniany drugi poziom. Drugie dno, w którym kryje się poszukiwanie miłości. Miłości, której nigdy nie dostaliśmy. Dlaczego np.  tak wiele kobiet, które były w dzieciństwie krzywdzone, w dorosłym życiu wciąż wiąże się z przemocowymi mężczyznami? Można by zapytać: "Co z nimi nie tak? " Ale problem nie leży w nich. Problem tkwi w tym, czyjej miłości najbardziej pragnęły jako dzieci.  Dokładnie tej osoby, która je krzywdziła i dlatego nieświadomie /w dorosłym już życiu/  przyciągają mężczyzn, którzy mają w sobie potencjał do zadawania tego samego bólu. Bo właśnie u takich osób wciąż - choć nieświadomie szukają miłości. Niestety,  pobierając się wnosimy do związku dysfunkcje naszych rodziców. Podświadomie szukamy w partnerach tego co znamy z dzieciństwa... zarówno tego dzieciństwa z marzeń jak i tego z najgorszych koszmarów. Bo tam, w tych dysfunkcjach, wciąż szukamy miłości, której nam brakowało. Związki albo nas niszczą albo wspólnie w nich wzrastamy. Kluczowe pytanie brzmi: czy uświadamiamy sobie, co naprawdę się w nich dzieje, co jest tam głęboko pod powierzchnią i co chcemy  z tym zrobić ?

Na szczęście - możemy wyjść z destrukcyjnych wzorców, które negatywnie wpływają na nasze relacje. Jednak to wymaga ich gruntownego przepracowania. By uzdrowić stare rany niestety trzeba sięgnąć do źródła... 

Ogarnął mnie...

 

Wrocław Motorcycle Show to największe targi motocyklowe na Dolnym Śląsku...

 

                    Fot. własne

Można było też powspominać ...

            Fot. własne

Dla mnie, fanki motocykli to była uczta ...

Stawiaj granice i zadbaj o siebie...

 Są osoby, które wydawać by się mogło, że mają wręcz wdrukowane pomaganie całemu światu. Wiecznie mają serce na dłoni, mnóstwo empatii, a przy tym zawsze wiedzą, co należy zrobić, by pomóc komuś uporać się z problemami. Niby super! Cóż za fantastyczna osoba, jaki dobry człowiek. Niezawodny... niczym pogotowie ratunkowe, gotów na każde wezwanie. Wyręczy, załatwi, ogarnie, wysłucha, doradzi, jak trzeba przytuli, pocieszy, podsunie rozwiązanie. I co istotne zawsze mówi "tak", nawet gdy to "tak" coraz więcej go kosztuje. By dopełnić ten obraz dodam, że w zamian, sam dostaje niewiele lub prawie nic. Mało tego, któregoś pięknego dnia widzi, że ktoś wbił widelec w to serce na dłoni. Opada z sił... a potrzebujących ciągle przybywa. Czemu więc to robi? Cóż, może chce w ten sposób poczuć się wartościową, dobrą, a nawet lepszą od innych osobą. Psychologia już dawno udowodniła, że nie ma czegoś takiego jak altruizm. Jest za to pseudo altruizm: dajmy innym, bo sami przy tym czujemy się dużo lepiej. I nie ma co się na to obrażać, bo nic w tym złego. Dawanie innym jest budujące i karmiące. Zawsze gdy dajemy, to także bierzemy. Przykładowo, kobiety, które żyją w trudnych związkach, wbrew pozorom mają z tego korzyść, ponieważ inni dają takiej kobiecie uwagę, współczucie, podziw, wsparcie. Ona dzięki temu może czuć się wspanialsza, lepsza. Dla wielu ratowników pomaganie jest sposobem na budowanie poczucia własnej wartości. Czują się dobrymi ludźmi tylko, gdy niosą pomoc, a przecież każdy potrzebuje takiego poczucia. Mogą kierować nimi także; chęć zdobycia aprobaty, przychylności otoczenia, potrzeba bycia docenionym, ale i kontroli nad innymi. Ratownik ma przecież pewien rodzaj władzy nad człowiekiem, któremu pomaga, ma też poczucie, że może naprawić innych. Wielu ratowników wierzy w swoją niezwykłą zdolność wpływania na ludzi. Ratując innych, odwraca również uwagę od własnych problemów. Unikanie zajmowania się sprawami, które w jego własnym życiu wymagają uporządkowania, może być nieświadomą motywacją. Gdyż daje dobre alibi - przecież nie mam czasu, inni mnie potrzebują. Skupianie się na trosce o innych pozwala nie myśleć o swoim życiu osobistym, co oczywiście jest iluzją, ale daje poczucie ulgi. Cechę ratownika można w sobie wykształcić już na bardzo wczesnym etapie życia.  Dziecko superbohater jest przekonane, że ratowanie jest jedyną metodą, dzięki której może zwrócić na siebie uwagę rodziców, udowodnić im , że jest wartościowe itd.. W ten sposób uczy się zaspokajać swoje własne potrzeby pośrednio – poprzez zaspokajanie potrzeb innych ludzi. W pewnym momencie uznaje, że pomaganie to w ogóle jedyny uzasadniony sposób nawiązania kontaktu z drugim człowiekiem, tak więc w dorosłym życiu dobiera sobie przyjaciół, znajomych – tak buduje relacje. Wybiera ludzi, którzy potrzebują ratunku. Syndrom zbawiciela, białego rycerza albo kompleks mesjasza /tak to się też nazywa/ polega na potrzebie ustawicznego niesienia pomocy innym ludziom, często kosztem siebie i także wtedy, gdy pomoc wcale nie jest niezbędna. Sensem życia ratownika jest pomaganie, bardzo często również pod postacią działań, które w istocie są po prostu wyręczaniem kogoś. Zbawiciele często mają tendencję do stawania się niezastąpionymi... po prostu muszą czuć się potrzebni, zawsze, wszystkim i niemal w każdej sytuacji, nawet wtedy, gdy w rzeczywistości nie są. Jeśli to wszystko brzmi dla kogoś zbyt znajomo, to może jest to właściwy czas by pomóc tym razem sobie ?   Może nie uwierzysz, może będziesz zdziwiony, ale prawda jest taka : nadmierne pomaganie może być szkodliwe – zarówno dla ciebie, jak i dla osób, którym pomagasz. Uwierz...świat naprawdę sobie poradzi i to całkiem nieźle, nawet jeśli nie będziesz wiecznie gasić wszystkich pożarów...  

Ciągle uczymy się żyć...

 

Życie to sztuka nawigowania pomiędzy tym co możemy kontrolować, na co mamy wpływ, a tym co musimy po prostu zaakceptować.  Można też powiedzieć, że życie to nasz najlepszy nauczyciel. Konfrontuje nas / czasem brutalnie / z rzeczywistością. Uczy, że prędzej czy później musimy zmierzyć się z pewnymi rzeczywistościami, prawdami i zaakceptować je aby móc się rozwijać. Od nas zależy czy chcemy się uczyć, jakie lekcje wyciągniemy z tej nauki. Te prawdy stawiane nam przez życie,  choć niewygodne stanowią fundament naszego pełnego i świadomego istnienia. Akceptowanie ich nie jest oznaką naszej słabości lecz aktem odwagi. I tak, zrozumienie, że nie możemy wszystkiego kontrolować, że wszystko ma swoją cenę, skłania nas do refleksji nad codziennymi wyborami, priorytetowego traktowania tego co naprawdę dla nas ważne.  Uznanie, że w życiu nie ma nic stałego, że zmiana jest nieunikniona zmusza nas do wyjścia ze swojej strefy komfortu, pomaga nam porzucić strach przed nieznanym i przyjąć możliwości, które pojawiają się wraz z każdą transformacją.  Ból jest częścią życia i choć trudny do zniesienia przypomina nam, że jesteśmy ludźmi i daje możliwość uczenia się oraz wzmacniania się po każdym upadku. Porażka to nie koniec to szansa na rozpoczęcie od nowa z większym doświadczeniem. W miarę posuwania się naprzód uświadamiamy sobie, że perfekcja nie istnieje, nie ma też ideałów, a prawdziwe szczęście nie leży w osiągnięciu celu lecz  w samym procesie dochodzenia. Te prawdy są jednocześnie i wyzwaniem i przewodnikiem dla nas. Zaproszeniem do życia z większą świadomością i uwagą, do porzucenia tego co nas obciąża, hamuje i docenienia tego co naprawdę ma znaczenie. Zrozumienie i zaakceptowanie tych czasem niewygodnych dla nas prawd prowadzi do zmiany sposobu  myślenia a także sposobu życia. Pozwala lepiej i bardziej świadomie projektować to własne życie, lepiej wykorzystać dany nam czas. Czas, który jest naszym najcenniejszym zasobem. To co z nim robimy definiuje nasze życie... jest jednym z tych naszych zasobów, którego nie da się odzyskać. A co ze szczęściem? Szczęście jest serią chwil, które tworzymy na przestrzeni całego życia i trzeba pogodzić się z tym, że ono też nie jest stałe. W życiu nie można być nieustannie szczęśliwym. Życie to równowaga między radością, smutkiem, bólem, wyzwaniami i nauką...

Niewygodne prawdy...

 Nasz świat niestety nie jest miejscem bajkowym gdzie dobrzy są zawsze nagradzani a źli karani. Społeczeństwa także dalekie są od doskonałości i zwykły posługiwać się powierzchowną logiką, nie ceniąc zbytnio mądrości. Stąd nasz świat jest miejscem pełnym sprzeczności, niedopasowań, gdzie często najinteligentniejsi/analizujący i pełni wątpliwości/ cierpią w milczeniu podczas gdy głupcy pełni absolutnej pewności  dominują w rozmowach, zajmują stanowiska władzy, a nawet podejmują decyzje wpływające na losy milionów ludzi. Ci którzy postrzegają życie z głębią, którzy rozumieją ludzką kruchość najczęściej nie dają się zwieść uproszczonym odpowiedziom czy łatwym rozwiązaniom. Tymczasem ignoranci nie zawracają sobie głowy kwestionowaniem czegokolwiek ... idą naprzód, bez skrupułów popychają świat w niebezpieczne kierunki, mówią z absolutnym przekonaniem często  nawet nie zdając sobie sprawy z tego co robią, czy mówią. Zatem, nie postrzegam mądrości jako daru prowadzącego do sukcesu lub szczęścia lecz raczej jako swego rodzaju przekleństwo, które czyni życie człowieka mądrego cięższym. Mądrość to ciężar ponieważ wiedza i świadomość zbyt wielu rzeczy oznacza dostrzeganie absurdów wielu konwencji społecznych, pustki wielu obietnic i hipokryzji wbudowanej w dyskurs tych, którzy twierdzą, że wiedzą co jest najlepsze dla innych...

Niewygodne prawdy...

 Miłość nie jest bajką... od dawna nie wierzę w szczęśliwe zakończenia. Myślę, że słowa Charesa Bukowskiego doskonale podsumowują moje spojrzenie na temat :

" MIŁOŚĆ TO MGŁA, KTÓRA ZNIKA Z PIERWSZYM PROMIENIEM 

RZECZYWISTOŚCI. "

Z perspektywy moich doświadczeń i życiowych obserwacji relacji międzyludzkich, miłość wydaje mi się iluzją, czymś co uwodzi, oszukuje a potem rozwiewa się gdy wkracza rutyna, ludzkie wady, problemy i codzienne frustracje.  Poznałam z bliska samotność i potrzebę więzi, obserwowałam też inne pary, które łączyły się i rozpadały, dane mi było też poznać ciemną stronę relacji, gdzie oczekiwania  niestety często brutalnie zderzały się z rzeczywistością. I w moim odbiorze  miłość nie była i nie jest bezpieczną przystanią.  Raczej grą woli, pozorów, polem bitwy, na którym nie zawsze są zwycięzcy. Zauważyłam, że ludzie często trzymają się kurczowo "miłości" wcale nie z autentycznej potrzeby... ale ze strachu przed samotnością.  A przecież, nie ma nic smutniejszego niż być obok kogoś i nadal czuć się samotnym. Oczywiście rozumiem, że miłość //nawet jeśli jest niedoskonała i zmienna, z wadami, błędami i momentami nudy//,  nadal jest jedną z tych niewielu rzeczy, które nadają naszemu naszemu życiu kolor, ale uważam też, że takie trzeźwe spojrzenie na miłość jest nam potrzebne, jest lepsze niż życie sfabrykowanymi iluzjami na jej temat.  Bo prawdziwa miłość to nie ta bajkowa, filmowa czy z romansideł, która obiecuje doskonałość, ale ta która przetrwa zderzenie z rzeczywistością, ta która nadal istnieje nawet po tym gdy, początkowa mgła namiętności się rozwieje...

Jednostronne relacje..

 

Relacje, które nas naprawdę odżywiają to nie te, w których jesteśmy tylko potrzebni ale te, w których jesteśmy naprawdę znani. Bowiem naszą wartość definiuje nie nasza użyteczność dla innych ale to kim jesteśmy.  Wszyscy chcemy wierzyć, że jesteśmy dla innych ważni . Chcemy wierzyć, że nasza obecność w czyimś życiu wynika z doceniania tego kim jesteśmy, a nie tylko z tego co możemy mu zapewnić. Tymczasem tak nie jest...wielu z nas doświadczyło jednostronnych relacji a co za tym poczucia braku wzajemności czy wręcz wykorzystania i zastanawiało się dlaczego... ciągle dając nic nie otrzymują. Niestety wiele osób tworzy połączenia oparte nie na prawdziwej miłości czy sympatii, ale na potrzebie. Tak to już jest, że my ludzie mamy skłonność do zaspokajania swoich niezaspokojonych potrzeb kosztem innych. I takie osoby na pierwszy rzut oka wydają się nawet troskliwe, mogą też przekonać samych siebie, że naprawdę nas cenią, ale ich działanie lub co bardziej wymowne, ich nieobecność gdy ich potrzebujemy ujawniają bolesną prawdę.  Prawdę o tym, że wcale nie jesteśmy dla  nich ważni, że jesteśmy jedynie w taki czy inny sposób dla nich użyteczni.  Paradoksalnie okazuje się, że ci którzy najbardziej nas potrzebują najmniej nas kochają i szanują. Postrzegają nas przede wszystkim jako źródło rozwiązania swoich problemów, swoich burz emocjonalnych a nie jako osoby, które należy poznać, docenić... tak naprawdę to oni nas nie widzą. 

Kamieniec Ząbkowicki w moim obiektywie...

 

                          

             Fot. własne

              Fot. własne

                             

               Fot. własne   

                 

                            Pałac Marianny Orańskiej

 Chwila słońca i ciepełka zachęciła mnie do podróży i zwiedzania ... padło na Kamieniec Ząbkowicki. To urokliwe miasto na Dolnym Śląsku , usytuowane  w pobliżu gór, koryta Nysy Kłodzkiej, licznych zbiorników wodnych.  Ileż tam ciekawych obiektów do zobaczenia , jakie plenery ... zachęcam :) 

Takie tam spostrzeżenia ...

 Kiedy byliśmy dziećmi, letnie wakacje wydawały się nie mieć końca, teraz lata mijają szybko jakby ktoś nacisnął przycisk przewijania życia do przodu.  Zastanawiasz się dlaczego wraz z wiekiem masz nieodparte wrażenie , że czas przyspiesza? Czas w swojej fizycznej istocie jest stały. Minuta to 60 sek. dzień to zawsze 24 godz. itd. Niestety nasze postrzeganie czasu jest dalekie od obiektywizmu. To co dla zegara jest regularnym upływem sekund dla ludzkiego umysłu może być całkowicie elastycznym doświadczeniem. Ta elastyczność wynika z faktu, że mózg, nie mierzy czasu jak zegar. Zamiast tego przetwarza czas w oparciu o ilość nowych informacji, które otrzymuje. Im więcej nowych bodźców i doświadczeń absorbujemy, tym bardziej mózg rozszerza daną chwilę sprawiając, że wydaje się ona dłuższa. Z drugiej strony gdy jesteśmy w powtarzalnej rutynie, bez nowych rzeczy, dni zlewają się w niewyraźną sekwencję a czas wydaje się przyspieszać. To dlatego dzieciństwo wydawało się tak długie. każdy rok dzieciństwa był pełen pierwszych doświadczeń. Mózg przechowuje te wspomnienia w najdrobniejszych szczegółach, tworząc poczucie dłuższego czasu. Jednak wraz z wiekiem popadamy w powtarzalność. Rutyna pracy, te same rozmowy, te same trasy. Mózg przestaje rejestrować te doświadczenia z taką samą intensywnością, a mijające lata dostrzegamy jak przez mgłę. Innym ważnym czynnikiem jest to, jak skupienie i uwaga wpływają na nasze postrzeganie czasu. Kiedy jesteśmy znudzeni lub niespokojni minuty wydają się przeciągać. Kiedy jednak jesteśmy pochłonięci czymś przyjemnym, takim jak wciągająca rozmowa lub ambitny projekt, czas wydaje się płynąć szybko. Sumując. Dlaczego rok w dzieciństwie wydaje się wiecznością podczas gdy rok w dorosłości mija w mgnieniu oka? To bezpośredni efekt tego jak mózg przetwarza czas w odniesieniu do naszego wieku. Czynnik, który jeszcze bardziej wzmacnia to przyspieszenie to powtarzalność, rutyny i brak nowych doświadczeń. Kiedy jesteśmy dziećmi, nastolatkami, każdy rok przynosi nowe wyzwania i znaczące odkrycia. Każde z tych doświadczeń tworzy mentalne kamienie milowe, które sprawiają, że czas wydaje się dłuższy. W dorosłym życiu wpadamy jednak w przewidywalne schematy. Kariera stabilizuje się, relacje stają się rutynowe, a dni mijają bez większych zmian. I kiedy oglądamy się wstecz, zdajemy sobie sprawę, że lata minęły niejako bez śladu, bez pozostawienia żadnych niezapomnianych zapisów. A ten brak konkretnych kamieni milowych sprawia, że wydaje się nam iż minęły one  znacznie szybciej niż w rzeczywistości...

Jakieś wnioski ... ?

 

Akceptacja siebie...

 

Stojąc przed lustrem zastanawiasz się kim jesteś, czy to na pewno ta osoba, którą jesteś, czy też ta którą chcesz lub nie chcesz być. Czy to co właśnie widzisz, widzą inni ludzie, czy może widzą cię inaczej? Czy patrząc w lustro jesteśmy autentyczni? Niekoniecznie... najczęściej szukamy po prostu "dobrego lustra" najlepiej przyciemnionego. Gdyż w nim wyglądamy najkorzystniej. Patrząc w lustro, patrzymy sobie w oczy, widzimy jak obchodzi się z nami czas, oglądamy pojawiające się zmarszczki, poprawiamy makijaż przez wyjściem z domu, układamy włosy, sprawdzamy swoją atrakcyjność. Czasem się sobie podobamy, a czasem szybko odwracamy wzrok i nie chcemy na siebie patrzeć. Często tak jak w lustrze, tak i w życiu szukamy dobrego odbicia. Ot choćby potwierdzenia swojej atrakcyjności w oczach innych. Jedno zdanie krytyki potrafi nam zrujnować cały dzień. Nawet drobne uwagi bierzemy zbyt dosłownie. I dlatego właśnie lubimy "przeglądać się" w tych, o których wiemy, że nie powiedzą niczego co nie jest po naszej myśli. Szukamy poklasku, szukamy potwierdzenia, uznania.  Jeżeli jednak istnieje choć cień ryzyka, że ktoś powie nam choć odrobinę nie to, co chcemy usłyszeć to wystrzegamy się go jak ognia piekielnego albo bagatelizujemy to co chce nam powiedzieć.... bo " co on tam wie". Cóż, wydaje się nam, że to najjaśniejsze światło, czyli prawda, nie jest dla nas dobre, bo nas rani, bo nas demotywuje, bo przez nią nie jesteśmy szczęśliwi, bo widać rysy na naszej "doskonałości". I co by nie powiedzieć z tą prawda tak jest. Prawda nas rani, poznajemy prawdę i szczęście znika. Kto z nas tego nie przeżył? Wtedy czujemy się tak  jak czuliśmy się patrząc w lustro w pełni światła, że jesteśmy jacyś tacy "brzydcy, pełni zmarszczek". A przecież jeszcze przed chwilą gdy podziwialiśmy siebie w przyciemnionej tafli ...byliśmy doskonali. Chcemy się pławić w świetle miłych słów bo akceptacja prawdy o sobie nie przychodzi nam łatwo, nie lubimy czuć dyskomfortu. Nie doceniamy tego, że ktoś jest z nami szczery, mówi nam prawdę, mówi nam to co myśli, a nie owija w bawełnę. Tak po ludzku, boimy się usłyszeć o sobie coś negatywnego, bo to oznacza dla nas konieczność działania, wybór, czy my z tym chcemy coś zrobić czy też nie. I cokolwiek zrobimy (nic niezrobienie też jest wyborem) to już jest zmiana, a przecież zmian to my nie lubimy. Mamy własne wyobrażenie o sobie, o tym kim byśmy chcieli być. Nie akceptujemy siebie do końca.  Czasem chcemy być inni, niż jesteśmy, żeby inni nas lubili, akceptowali, podziwiali itp. a nie dlatego, że chcemy się rozwijać. A szkoda. Bo rozwój oznacza akceptację prawdziwego siebie i pracę nad tym co nam w nas przeszkadza, czego się boimy. Elementem tej pracy jest to, że czasem, oprócz słów pochwały, możemy usłyszeć krytykę, innymi słowy konstruktywną informację zwrotną, coś negatywnego, co nam się nie podoba... i nie ma w tym nic złego, bowiem taka właśnie krytyka może okazać się dobrą bazą do dalszego rozwoju, motywem do zastanowienia się nad sobą...