Poczucie blee...czyli słów kilka o marnieniu

 Gdzieś pomiędzy depresją a rozkwitem na skali ludzkiego zdrowia psychicznego jest marnienie. Doświadczając go pozostajemy apatyczni, zniechęceni, niezainteresowani; ani chorzy ani zdrowi.

Znacie to:

- Ona była kiedyś taka kwitnąca, wszędzie było jej pełno, roznosiła ją energia i witalność...a teraz ? Marnieje w oczach. 

- On to kiedyś miał taki zapał. Zarażał wszystkich swoim entuzjazmem, wierzyliśmy, że daleko zajdzie...a teraz? Teraz żal patrzeć jak zmarniał.

- Kiedyś naprawdę cieszyłam się życiem... a teraz?  Dni są puste, wloką się bez celu i w zasadzie nic mnie już naprawdę nie cieszy.

Takie stwierdzenia niekoniecznie dotyczą ludzi starych, którzy utracili energię życia w związku z wiekiem, z nękającymi ich chorobami, utratą sprawności fizycznej itp. Niestety takie marnienie staje się coraz częstszym udziałem także i młodych ludzi. Wzrastająca częstotliwość tego zjawiska powinna niepokoić. Słowo MARNIENIE ma wiele synonimów: więdnięcie, mizernienie, nędznienie, gaśnięcie, obumieranie, podupadanie, ubożenie, usychanie itp.  Czujesz się tak, jakbyś bez sensu plątał się przez swoje dni, patrzył na swoje życie przez zmatowiałą szybę. Czym więc jest to marnienie w odniesieniu do człowieka? Jest to pewnego rodzaju proces,  w którym stopniowo, ale konsekwentnie tracona jest radość z życia, pasja, ciekawość rzeczy nowych i zainteresowanie podejmowaniem choćby najmniejszych wyzwań.  To rodzaj poczucia odrętwienia i rezygnacji z poszukiwania, doświadczania czegoś pozytywnego, brak motywacji do czegokolwiek i odczucie, że nic już nie sprawia nam radości...        - ani rzeczy wielkie, ani też małe. Poczucie obojętności i odłączenia. Jednym słowem to stan zawieszenia. Nie klasyfikuje się jako choroba, ale jednocześnie z psychicznym dobrostanem, równowagą i neutralnością ma niewiele wspólnego. Człowiek doświadcza poczucia rozbieżności pomiędzy obecnym, a oczekiwanym poziomem życia... i nie jest szczęśliwy                             

Innymi słowy marnienie można też uznać za kontr definicję szczęścia. 

Jak więc sobie z nim radzić ? Nie wiem czy to będzie właściwa profilaktyka                  przeciwmarnieniowa, ale wydaje się , że odnalezienie i uprawianie jakiejś indywidualnej pasji może być świetnym antidotum na tę przypadłość. Oddanie się pasji zdecydowanie pozwala czymś się naprawdę jarać, odnaleźć cele, sprawia radość, pozwala oderwać się od szarej codzienności i rutyny. Wystarczy przyjrzeć się ludziom z /nawet najmniejszą/ pasją by dostrzec, że oni nie doświadczają marnienia... Zaś wśród tych , którzy oglądają swoje życie przez zmatowiałą szybę trudno spotkać takich, którzy oddawaliby się jakiejkolwiek pasji...