Umiesz powiedzieć swojemu życiu , "tak jest dobrze" ?

 

Nie ten szczęśliwy, który ma wszystko, ale ten, który docenia, co ma.

Docenianie tego, co się ma jest potężną i niedocenianą siłą, która ma realny wpływ na nasze samopoczucie, zdrowie, na odzyskanie wewnętrznego spokoju.

Jako ludzie jesteśmy ambitni, lubimy ułatwiać sobie życie, dążyć do tego, by żyło nam się wygodniej. Nie ma w tym niczego złego, pod warunkiem, że w drodze do lepszego życia nie zatracamy radości z posiadania tego, co dotychczas udało się nam osiągnąć... że nie stracimy z oczu urody życia samego w sobie. Niestety ludzka natura ma wiele słabości. Jedną z nich jest powszechny brak umiejętności doceniania tego, co się ma. Wartość comiesięcznej wypłaty doceniamy, gdy tracimy pracę, przytulność mieszkania, gdy zostaniemy okradzeni, gdy strawi je pożar lub zaleje nas sąsiad. Wartość bliskiej osoby uświadamiamy sobie wtedy, kiedy jej zabraknie i gdy dociera do nas, że nie zdążyliśmy jej powiedzieć, jak bardzo jest dla nas ważna. Wartość przyjaźni gdy zaczyna dopiekać nam samotność. Na co dzień nie myślimy o tym, jak wiele posiadamy: ciepłe łóżko, pracę (bez względu na to, jak nudna jest i jak bardzo byśmy chcieli ją zmienić), konto w banku z kilkoma złotymi, rodziców, którzy nas kochają, dzieci, które nam ufają, przyjaciół, którzy ciepło o nas myślą, zdrowia, które nam jakoś służy itd, itp. Na co dzień zapominamy, że dom, praca, przyjaciele, rodzina to nie wartości stałe, ale w swojej istocie tymczasowe. Bo tak naprawdę nic nie jest pewne i jeśli zakładamy, że mamy jeszcze czas, by nacieszyć się ukochanym, dziećmi, dobrą pracą, domem, to prawda jest taka, że to są tylko nasze dobre życzenia a nie fakty, na których można budować przyszłość. Przyzwyczajamy się do naszego dobrostanu, wszystko postrzegamy jako pewnik. Coś, co nam się należy bez dwóch zdań i nie docenimy tego co mamy. Często dopiero gdy otrzemy się o krańcowe doświadczenia, usłyszymy niezbyt optymistyczną diagnozę, zmierzymy się z chorobą bliskiej osoby lub swoją własną, zobaczymy wypowiedzenie na swoim biurku, stracimy rodzinne pamiątki…Poczujemy, jak grunt pali się nam pod nogami…W momencie, kiedy coś tracimy, nagle sytuacja się odwraca, zaczynamy dostrzegać to, jak wiele mieliśmy. I zaczynamy tęsknić… Wtedy dopiero zauważamy, że to, co odbieraliśmy jako pewnik, wcale nie jest takie oczywiste, że dobra, które codziennie nam służą, mogą zostać nam bez uprzedzenia odebrane. Życie nie jest idealne, nigdy nie było i nie będzie. Nie mamy wpływu na to, co przynosi nam los, ale możemy decydować, jak spojrzymy na to, co się dzieje w naszym życiu. Możemy nauczyć się doceniać to, co mamy – po prostu...

Ps.

Wdzięczności nie należy kojarzyć z biernością. Cieszenie się z tego, co się ma nie polega na godzeniu się na zło, smutek i nieszczęście. Nie wiąże się również z uniknięciem przykrych odczuć. Jeśli jesteśmy traktowani źle, czujemy, że nasze życie wymaga zmian, doceńmy to, co jest dobre i znajdźmy w sobie siłę, by zmienić to, czego nie możemy zaakceptować. Wdzięczność nie może być pozbawiona asertywności, nie można o tym zapominać.