Ekstrawertyk versus introwertyk versus starość...

Cechy definiujące introwersję takie jak choćby umiejętność cieszenia się samotnością, umiłowanie ciszy i głębokich relacji ... idealnie wpisują się w naturalne zmiany, jakie zachodzą w naszych społecznych potrzebach wraz z wiekiem. Umiejętność bycia samemu, zdolność do refleksji i budowanie głębokich relacji stają się na starość niezwykle cenne. Można rzec, że introwertycy przez całe życie "trenują" do tego okresu, kiedy te umiejętności będą im najbardziej potrzebne. Badania dowodzą, że zamiłowanie introwertyków do refleksji pomaga im lepiej radzić sobie z egzystencjalnymi wyzwaniami starości. Wskazują też, że introwertycy zwykle odczuwają mniejszy lęk związany ze społecznymi zmianami, jakie niesie starość. W przeciwieństwie do ekstrawertyków, którzy mogą cierpieć z powodu zmniejszonej energii do rozbudowanego życia towarzyskiego, braku licznych interakcji, introwertycy znajdują w tych zmianach potwierdzenie swoich wcześniejszych preferencji. Można powiedzieć, że wreszcie świat zaczyna działać zgodnie z ich tempem. Tak więc ekstrawertycy mogą uczyć się od introwertyków a introwertycy mają w tym względzie "cichą przewagę" nad ekstrawertykami. Bowiem ich introwertyczna skłonność do unikania nadmiaru bodźców, umiłowanie głębszych rozmów zamiast powierzchownego small talku czy jakościowych relacji, zdaje się idealnie wpisywać w potrzeby seniorów a ich introwertyczne predyspozycje mogą stanowić kluczową przewagę w radzeniu sobie z wyzwaniami jesieni życia. Jak widać, żółw nie tylko czasami wygrywa wyścig z zającem, ale może też czerpać z niego większą przyjemność... 😊