Pobimbać sobie trochę...

 

Nicnierobić, bujać w obłokach, myśleć o niebieskich migdałach… zbijać bąki…po prostu leniuchować. Jedni się zaraz oburzą, no bo jak to! Kto to widział ! A inni się uśmiechną na wspomnienie tych chwil bo wiedzą, że to był wyjątkowo udany czas. Rozumieją, że nicnierobienie to sztuka życia. Oczywiście nie mówię tu o takich ludziach, którzy non stop nic nie robią, którzy po prostu snują się przez życie: wstają, jedzą, idą do pracy, wracają, jedzą, idą spać, o czymś tam może myślą, ale głównie są bezmyślni, i nie jest to u nich filozoficzna bezmyślność...oni są wewnętrznie puści - po prostu.  Mówimy o tej większości ludzi, którzy zwykle zasuwają, pędzą i się strasznie starają. Bardzo się skupiają na tym, by osiągać, osiągać, osiągać. I udowadniać, udowadniać, udowadniać. Robić, robić, robić. Mają taki wewnętrzny przymus, żeby być bez przerwy czynnym, produktywnym i aktywnym. Tylko w ten sposób czują się potrzebni i istotni. Nawet jak biega niby dla zdrowia i przyjemności to np słucha podcastów albo uczy się języka - by mieć poczucie, że nie biegł bezproduktywnie. Oczywiście to wszystko jest bardzo pożyteczne, pod warunkiem że momenty aktywności są poprzedzielane: spokojem, ciszą, odpoczynkiem, relaksem, lenistwem, byciem z samym sobą. À propos lenistwa – utarło się, że jest niezdrowe i niekorzystne, że człowiek popada w apatię… To nie prawda. Jeśli człowiek stale coś robi, to pomiędzy to robienie musi wkładać właśnie nierobienie. Dłużej się żyje, jeśli prowadzi się taki płodozmian. Nie można się przez cały czas napinać i skupiać – bo po jakimś czasie się wypalasz, bo nie dasz rady tak długo ciągnąć. A poza tym kiedy robisz i robisz, to po jakimś czasie przestaje sprawiać ci to przyjemność. A przyjemnością jest stęsknić się do swojej pracy.  Kiedy odpoczywamy, ładujemy się jak nie przymierzając komórka. Człowiek jest bogaty wtedy, gdy nie musi cały czas robić czegoś, co jest widoczne na zewnątrz i co jest na zewnątrz skierowane,  tylko robi też rzeczy związane z wewnętrzem, czyli wspomina, marzy / nawet o niebieskich migdałach /, planuje, myśli o czymś, co go odciąga od codzienności. Każdy potrzebuje odmiany, odświeżenia, nowości. Lenistwo jest czymś, co robimy tylko dla siebie, jest dla nas bardzo korzystne i może być twórcze. Podsumowując. Lenistwo jest tak długo dla nas zdrowe, jak długo jest przyjemne. Jeśli się cieszysz, że nic nie robisz, to znaczy, że lenistwo ci służy, że jest ci zwyczajnie potrzebne...